Toen ik negen jaar geleden voor het eerst in de Carieb was, was Carriacou onze eerste bestemming. Het was dus een blij weerzien deze keer.

Veel is er niet veranderd. De mensen zijn nog steeds even hartelijk, en je kan er nog steeds pizza eten bij Lambi Queen (wat op zich een beetje vreemd is, want Lambi, dat is de lokale benaming voor Conch, een schelpdier)

Tanty Lizzy is er ook nog steeds. Hier dronk ik negen jaar geleden voor het eerst kokoswater uit een kokosnoot. Ik mocht, nadat ik haar dat vertelde, onze bestelde drankjes zelf uit de koelkast nemen. Je bent hier al gauw thuis bij deze vriendelijke mensen.

Bart had voorzien om hier in de Tyrell bay Marina de boot uit het water te halen voor jaarlijks onderhoud. Het onderwaterschip moest opnieuw worden geschilderd met antifouling (aangroei werende verf) en er zat speling op het roer, dus moesten er nieuwe roerlagers geplaatst worden.

Wij verbleven dus een week op een loeihete werf en konden de evolutie van de werken van dichtbij opvolgen. Wat een geluk dat de werken werden uitgevoerd, met deze hitte was het geen lachertje om te schuren en te schilderen!

Nochtans viel het ons op hoe goedgezind al het personeel hier was! ’s morgens om acht kwamen de mannen al lachend en dollend met elkaar toe en gingen ze vrolijk aan het werk. Dushi, die overdag los liep tussen de boten vond hier verschillende vrienden die tussendoor bereid waren om een stok of een balletje voor hem te gooien. ’s Nachts legde ik hem voor de zekerheid aan een lange lijn zodat we hem zeker niet zouden kwijtraken.

Om tussendoor af te koelen gingen we duiken, samen met An en Thomas. Prachtig alweer!

’s Avonds werden we opgevangen bij onze vrienden van de Aspro. Met hen vierden we ook uitgebreid mijn verjaardag. En zelfs het feit dat mijn verjaardagsweek voorbij was werd gevierd (om niet te zeggen dat alle redenen goed zijn)

Samen met hen deden we ook een rondrit met een gids op het eiland. Linky, onze boomlange chauffeur wist niet alleen vanalles over het eiland te vertellen. Hij kende ook een heleboel mensen op het eiland waartegen hij onderweg al toeterend goeiedag zei.

Hij wist te vertellen dat het eiland 7000 inwoners telt, die in opperste staat van gezondheid verkeren. Gelukkig maar! Er zijn immers maar 4 dokters op het eiland, en het plaatselijke ziekenhuis telt maar 30 bedden. Tijdens COVID waren er slechts twee doden gevallen: een vrouw van over de honderd en haar tachtigjarige dochter waren helaas besmet geraakt en hadden het niet overleefd.

Hij vertelde ook dat de Engelsen tijdens de koloniale periode een aantal Schotse gevangenen hadden overgebracht naar Carriacou om ze hier als botenbouwers tewerk te stellen. Er zijn nog heel wat afstammelingen wiens familienaam begint met Mac. Of ze zoals Mic Mac Jampudding in Jommeke een grote rosse snor hebben, hebben we niet kunnen vaststellen! De houten vissersboten worden er nog steeds volgens de traditionele manier gemaakt.

Een kerkhof waarvan een aantal graven intussen onder de zeespiegel komen te liggen is een onheilspellende getuige van de klimaatverandering. Het leverde wel bijzondere beelden op.

De laatste dag verlegden we onze boten naar Sandy island. Het is er natuurgebied en je moet er een fee betalen aan de rangers. We gingen er snorkelen en zagen er gigantisch veel visjes. Soms zagen we zelfs grote zilvergrijze wolken visjes uit het water springen, waarschijnlijk op dat moment achtervolgd door een roofvis.

Het wordt weer moeilijk om een nog fijnere plek dan Carriacou te vinden. En toch vertrekken we ook hier weer. Naar Grenada.

In februari waren we op weg naar Sint Maarten in een sneltempo langs Guadeloupe gevaren. Het was jammer dat we toen niet meer tijd hadden om hier even te blijven en de sfeer op te snuiven. Dus deden we nu beter !

We bleven een dag of drie in Deshaies, op het ‘vaste’land van Guadeloupe. We hadden wat pech met het weer, maar tussen de regenbuien door gingen we regelmatig aan land. Na de drukte van het altijd bruisende Sint Maarten deed het deugd om terug verder te reizen.

Wat ons meteen opviel is de vriendelijkheid van de mensen in Guadeloupe. Ondanks dat Deshaies vooral leeft van toerisme en het Frans grondgebied is, spreekt iedereen je aan en zegt iedereen goeiedag. Onderling spreken de mensen creools, een grappig taaltje waarin een soort fonetisch Frans kan worden teruggevonden.

We kregen van Oscargot bericht dat hij hier ook lag. Eindelijk konden we elkaar in levende lijve ontmoeten. Lars en Bart hadden elkaar al regelmatig ‘gesproken’ en berichtjes uitgewisseld, maar elkaar nog nooit gezien. Grappig, want Lars is ook vorig jaar uit de haven van Nieuwpoort vertrokken én woont in Halle. We maakten dit nu ruimschoots goed tijdens een aperitiefje of twee.

We huurden een auto, en ontdekten hoe weelderig en adembenemend mooi de natuur op Guadeloupe is. De jungle is nooit ver weg.

Na drie dagen vaarden we verder naar Les Saintes, een eilandengroep van een vijftal kleine eilandjes. Na de drukte van Sint Maarten van de voorbije maanden, was het genieten van de rust en ongereptheid hier. De SUP kwam nog eens boven, en gezien ik de motor van de dinghy niet gestart krijg, is dat de ideale manier om met Dushi naar de kant te geraken. Dushi haalde trouwens zijn hartje op hier op het eilandje. Er ligt door het bos een betonnen wandelpad naar de ruïne van een fort, uit de tijd dat de Engelsen ook hun oog hadden laten vallen op dit gebied. Gezien er verder alleen maar enkele wilde geitjes op het eiland verbleven kon hij er altijd loslopen.

Zaterdag viel de wind helemaal weg en werd het bloedheet. Al sinds onze oversteek in december hebben we ondervonden dat er veel wier ronddrijft op de oceaan. De voorbije dagen spoelde er extra veel Sargassum wier aan. Door de warmte en windstilte zorgde dat bij momenten voor een onaangename geur waar dan weer bij het vallen van de duisternis duizenden dondervliegjes op afkwamen. Sommige boten ondervinden last bij het varen door deze wiervelden. Hoewel we ondervinden dat het wel de snelheid van de boot breekt, blijft bij ons het wier niet aan het roer of aan de kiel hangen, zoals we wel hoorden van andere schippers. Het is wel een probleem bij de visvangst en ook op de stranden waar het maar blijft verzamelen.

Eergisteren verplaatsten we de boot dan enkele mijlen verder naar een bewoond eilandje. In Terre de Haut komen verschillende ferry’s met dagjestoeristen. Er zijn verschillende restaurants en boetiekjes en ook enkele kleine supermarktjes. Hier konden we opnieuw wat voorraad inslaan voor we vertrokken naar Martinique.

Bart heeft een aantal weken geleden een tuimeling gemaakt bij het instappen in de Dinghy en heeft daarbij zijn rug en schouder wat geforceerd. Dat is nog steeds niet beter. In de haven van Le Marin in Martinique zit er een huisarts, zodat dat eindelijk kan worden verholpen met de juiste medicatie.

Daarna reizen we verder naar Grenada zodat we An en Tomas van de Aspro kunnen terugvinden en we samen verder kunnen reizen