Woensdag in de namiddag legden we aan in de haven van Sanxenxo. We hadden gelezen dat dit één van de meest toeristische plekken was van Galicië en dat klopte ook. Bovendien bleek het het plaatselijke Knokke te zijn. In de haven waren twee clubs, de Royal Club Juan Carlos en de Muelle Deportivo. In die laatste hadden we recht op korting met onze Transeurope kaart. In de haven lagen gigantisch grote jachten, zowel zeil- als motorboten. De winkels rond de haven bleken allemaal eerder te maken hebben met kleding of binnenhuisinrichting dan met Bootonderdelen.

We aten voor het eerst in weken een pizza. En hoewel hij eerder Spaanse dan Italiaanse trekken vertoonde smaakte hij best. Na onze avondwandeling met Dushi kropen we op tijd in bed. Helaas voor een korte nacht. De haven bleek ook een nightclub te huisvesten die pas om 4:30 uur sloot. En blijkbaar hadden heel wat mensen nood aan afkoeling buiten.

We besloten dus gisterochtend om de volgende nacht ergens anders te gaan liggen. Eerst deden we nog een stadje aan, wat verderop in de Ria. Het Middeleeuwse stadje Combarro is UNESCO werelderfgoed en inderdaad heel pittoresk, maar ook een trekpleister voor dagjestoeristen. Na er een wandelingetje gemaakt te hebben hadden we het wel gezien en vertrokken we weer.

We gingen liggen aan de Praya de Agra. In de app werd geschreven dat er overdag wel flink wat volk kwam maar dat rond 20:00 uur de rust weerkeerde. En dat klopte ook. Tijd voor ons dus om naar de kant te gaan met Dushi. Na een wandeling en een Mojito in het plaatselijke strandbarretje keerden we terug naar onze boot. Van de tientallen boten die er overdag hadden gelegen bleven er nog vier over.

Bij zonsondergang passeerde een replica van een oud schip dat we ook in Sanxenxo hadden zien liggen. Of nee, toch niet. De boot kwam vlak achter ons liggen. Indrukwekkend! We gingen op zoek naar de naam, maar konden hem niet terugvinden op AIS. Deze boot wou duidelijk niet gekend zijn.

Dat was echter buiten Google Lens gerekend. De Sjtandaart bleek een replica van de eerste driemaster van de vloot van Peter de Grote te zijn en vaart onder Russische vlag. Dit type schip vaart vooral in evenementen als Tall Ship Race en andere maar blijkt omwille van de oorlog niet meer welkom op vele plaatsen.

Nochtans gaat het hier helemaal niet om een jacht van een of andere oligarch of een vrachtschip. Een streep door de rekening dat hij na de COVID jaren ook nu niet meer mee mag doen aan de verschillende evenementen!

Om zijn neutraliteit te benadrukken heeft de kapitein naast de Russische vlag ook de Oekraïense gehesen. Blijkbaar heeft hijzelf ook een Russische en een Oekraïense ouder. Hierdoor is hij nu ook zelfs niet meer welkom in Rusland.

Als toemaatje roken we net voor we in ons bed kropen een brandlucht. Wat er precies in brand stond konden we natuurlijk niet zien, maar vanmorgen hoorden we nog altijd sirenes en zagen we nog altijd rook.

We vertrokken net uit Muros. Nog voor het ontbijt.

We lagen er sinds donderdag late namiddag. Het was een zwoele namiddag geweest, met amper wind en veel uren varen op motor. Toen we aan land waren begon het ook te regenen en waren er plots krachtige windstoten.

Bart was er niet gerust in. Hij wou zo snel mogelijk terug naar de boot om extra ketting te steken, om zeker te zijn dat ons anker niet los zou komen. Niet zo heel ver achter ons werd het water immers heel ondiep. Hij heeft de nacht dan in de kuip gewaakt met een oog op de ankerwacht en de dieptemeter. Het Rocna anker en de 50 meter ketting hebben hun werk gedaan. Het werd een kort nachtje!

Vrijdag ochtend bracht Bart me aan land. Ik ging op missie om nog bij een Spaanse kapster mijn haar te laten knippen : In het Spaans zal het me misschien nog lukken om uit te leggen hoe ik het wil, in het Portugees wordt het onmogelijk, vrees ik. Na drie kappers moest ik van een kale reis (hebben jullie hem ?) terugkeren. Er was namelijk een feestdag dit weekend. Santa Carmén en alle kappers waren volgeboekt!

Gezien Muros een stadje is dat gegroeid is uit een vissersdorp met een vrij grote vissershaven wordt dit feest hier uitbundig gevierd. Santa Carmén is immers de beschermster van alle zeevarenden.

We hadden echter geen vermoeden dat het zó uitbundig zou zijn. Vrijdagavond rond een uur of zes knalden de eerste vuurpijlen! Teken dat de festiviteiten geopend waren. De kermis ging open. Later die avond startte een wervelende show op een gigantisch podium door Orquestre New York. Het bleek geen lokaal groepje te zijn. Twee uur lang dansten en zongen de drie zangers en twee zangeressen op het ritme van salsa, merengue, bachata en cumbia ondersteund door een orkest met een gitarist, basgitarist, percussionist en vier blazers. Echt heel tof! Achteraf was er nog mogelijkheid tot verder feesten met een DJ.

Na de korte nacht, werden we zaterdagochtend opnieuw door knallende vuurpijlen gewekt! Deze keer waren er twee ‘fanfares’ die door de stad gingen, één zoals we ze bij ons kennen, een andere met doedelzakken en trommels.

De dichte mist die er hing deed ons besluiten om nog een dagje extra te blijven liggen. Met al die rotsen hier, en met de viveiro’s (wat er precies wordt gekweekt zijn we buiten weten gekomen, waarschijnlijk vis of zeevruchten) moet je hier immers extra uitkijken waar je vaart!

Zaterdagavond was er een maritieme processie : onder langdurig knallen van vuurpijlen en sirenelawaai vaarden een flink aantal boten in stoet uit. Dushi vond het vre-se-lijk!

Omdat we intussen gezien hadden dat er voor zaterdagavond ook vuurwerk gepland stond. En omdat we gezien hadden dat dat vlakbij onze ankerplek zou worden afgeschoten besloten we om wat verderop te gaan ankeren op een plek waar ook een andere Belgische boot lag (waarvan we de eigenaars eerder die dag tegen het lijf liepen). Zo liepen we geen kans om schade op te lopen door een gemiste vuurwerk pijl…

We zaten wel nog steeds op de eerste rij om het vuurwerk.

Vandaag varen we naar Ria de Arousa. We hoorden daarnet op de achtergrond alweer de vuurpijlen knallen. Gelukkig hadden we het deze keer voorzien en zijn we nog voor het ontbijt vertrokken!