Wie Madeira enkel kent van de Ossentong met bijhorende saus, balletjes en kroketten die mist wat. Madeira is een indrukwekkend prachtig eiland.

We konden met onze kortingkaart van Transeurope gedurende 5 nachten betrekkelijk goedkoop in de haven van Quinta do Lorde liggen en dat deden we ook. De haven maakt deel uit van een mooi recent resort wat helaas de COVID periode niet heeft overleefd. Het is er dan ook heel rustig, op het randje van doods eigenlijk.

Blijkbaar wist Joanna – de havenmeester – dat ook, en ze bood dus aan om een auto te huren. En zo kwam het dat we gedurende 3 dagen een autootje hadden waarmee we het eiland konden verkennen en ons laten verrassen door het indrukwekkende landschap!

Na de vijf dagen vaarden we naar Funchal, waar we twee nachten langszij een andere boot konden liggen. De haven is er redelijk klein, en zou wel wat meer onderhoud kunnen verdragen. Wél heel vriendelijk personeel alweer.

Drie jaar geleden waren we hier ook even tijdens een delivery. We hebben hier toen het restaurant Akua ontdekt. En, jawel, het restaurant was er nog steeds. Het eten was er nog steeds overheerlijk !

Intussen zijn we vanochtend vertrokken naar het eerste van de Canarische Eilanden, Lanzarote. We denken hier twee dagen en twee nachten over te varen (of wat langer).

We zijn iets meer dan 13 weken onderweg en lieten het Europese vasteland achter ons.

Vorige week woensdag rond een uurtje of vijf in de late namiddag gooiden we de touwen los. Als je in Lagos in of uit de haven wil moet je onder een voetgangers brug door die ze op verzoek open maken. We roepen dan ook de haven op met de vraag of ze de brug willen openen. Dat kan antwoordt men. Euhm, toch niet, er is een probleem met de brug. Als we net terug aangelegd zijn, kan de brug toch open. Oef.

Er staat een pittige wind, van soms rond de dertig knopen. Zowel het grootzeil als de Genua worden gereefd. Er staan inmiddels (ook) pittige golven. Maar hé we zijn vertrokken en moeten hier door.

We merken dat de dagen al een stuk korter zijn sinds we vertrokken in juni. Gelukkig zijn de nachten hier wel warmer.

We gaan terug met wachten van drie uur de avond in. Ik neem de eerste van 21:00 tot 24:00 voor mijn rekening en Bart gaat naar bed. Maar echt vertrouwen doet hij het niet en regelmatig staat hij naast me om mee te kijken op het plotterscherm. We moeten eerst nog door een traffic lane, een soort snelweg voor grote vrachtschepen. Zeilboten moeten deze haaks oversteken, zonder het vrachtverkeer te hinderen. Wel spannend als je ziet hoe snel deze giganten op minder dan 1 mijl achterdoor komen.

Het is een zuinig stukje maan 🌒 wat er staat. En ze gaat ook snel weer onder. De prachtige sterrenhemel blijft er wel staan. In het donker zie je ook regelmatig fluo schitteringen in het zeewater. Dat zijn de micro-organismen die door het bewegen van de boot verstoord worden en zich snel uit te voeten maken, zeevonk wordt dit verschijnsel genoemd. Wat zit de natuur goed in elkaar!

Bij het wisselen van de wacht doen we telkens een babbeltje met de crew van JestX met wie we samen oversteken. Plezant om zo samen over te steken!

Als ik na de laatste wacht wat ga bijslapen en rond 10 uur wakker word is het tijd voor Bart om wat bij te slapen. Ik lees een gedownload tijdschrift (dankjewel Lieve!) en hang de vislijn uit. Het vissen is nog geen groot succes geweest tot nu toe, we hebben nog maar één makreeltje gevangen, waarna er een motorboot door onze lijn is gevaren en we ons (kunst)aas weer kwijt waren.

Ook vandaag laten de vissen zich niet verschalken. Gelukkig heb ik kipfilet gekocht zodat ik een snelle ‘alles in één pot’ -couscous kan klaarmaken.

Tijdens de dag doen we allebei afwisselend dutjes om ons slaaptekort van de voorbije nacht weg te werken en ons voor te bereiden op de volgende nacht.

We proberen Dushi verschillende keren ‘uit te laten’ aan dek. Maar voorlopig zonder resultaat. Ocharme, dat buikje moet inmiddels lastig doen! Maar veel laat hij er niet van merken. Hij ligt vrijwel heel de tijd op zijn favoriete touw in de kuip, de grootschoot, dicht bij ons en beloont elke aai met een kwispel of een lik.

Hoewel we hadden afgesproken om hetzelfde schema te behouden als de voorbije nacht besluiten we donderdagavond toch onze wachten om te wisselen. De wind lijkt immers toe te nemen en Bart is er toch liefst zelf bij dan om op het juiste ogenblik de zeilen te reven.

Als mijn wacht om middernacht begint is het veel droger en minder kil dan de voorbije 24 uur. De wind draait terug en komt nu van opzij, wat meer comfort geeft. We varen nog steeds in het kielzog (letterlijk) van JestX.

Daar komt vrijdag ochtend verandering in. Er staat net genoeg wind om de genaker te hijsen. En zoals in een door menigeen gekend lied : Maeva rules the waves, we lopen eindelijk eens wat sneller dan JestX.

Het is een prachtige zeildag met rustig weer, maar dankzij de genaker, die tot zonsondergang blijft staan schieten we goed op. Dat daarbij alweer eens reclame wordt gemaakt voor Fortinet is een meevaller. Hoewel, veel zal het niet opbrengen, we zien vandaag slechts een vijftal boten van heel ver en er vliegen een handvol vogels, maar verder zijn we net alleen op de oceaan. Helemaal zen word je ervan. En Dushi, die maakt van de rust gebruik om zijn behoefte te doen aan dek. Oef!

Als ik na een nacht afwisselend wachten lopen op zaterdag ochtend wakker word. Draait de motor (nog?). Ik kijk vanuit bed door het dek-luik en zie dat de genaker al staat. We hadden nochtans afgesproken dat Bart me zou wakker maken om die te zetten. Hij wou me wat sparen en laten verderslapen. Na het ontbijt varen we tot vlakbij JestX. Er worden nog wat afspraken gemaakt voor als we morgenvroeg of vannacht aankomen.

Ik begin te lezen in het boek ‘Mango’s aan boord’dat Christel, onze lieve buurvrouw op de steiger in Nieuwpoort, me ergens in mei heeft gegeven. Ik heb het boek bewaard voor momenten als deze. Wat ze voorin het boek heeft geschreven ontroert me. Het is een reisverslag van een Canadese vrouw die samen met haar vriend naar de Caraïben zeilen, gespekt met recepten. Het leest als een trein!

Zaterdagavond zien we dan plots de silhouet van een eiland aan de horizon. We halen de verrekijker erbij en ja hoor : Land in zicht. Het duurt echter nog tot rond 3 uur ’s nachts eer we de ankerplek bereiken en ons anker in de grond gaat. Wel bijzonder zo in het donker ergens aankomen. Vooral als je ’s anderdaags in daglicht de indrukwekkende heuvels ziet. We besluiten om hier voor langere tijd (een paar weken) te blijven.