De verwondering en het geluksgevoel om zo bevoorrecht te zijn om deze reis te maken neemt nog elke dag bij elke afgelegde mijl toe.
Het begon in juni toen we de Franse grens over gingen en de schoonheid van Normandische en Bretoense kust zagen. Het Noorden van Spanje en de Spaanse Ria’s moesten niet onder doen qua schoonheid. Bovendien genoten we volop van de plaatselijke keuken. In Portugal zagen we alweer een prachtige kust. Madeira was ronduit indrukwekkend. Om dan nog niet te spreken over de Canarische eilanden.
Maar het allermooiste van deze manier van reizen is dat je zo makkelijk in contact komt met de mensen. En hoe verder we gaan hoe eenvoudiger hun levenswijze. En hoe eenvoudiger hun levenswijze, hoe puurder de vriendschap die je kan geven én voor 200% terugkrijgt.
We zijn nu sinds zaterdag – denken we, want je verliest alle gevoel voor tijd onderweg) op Sao Nicolau. We liggen hier in een ankerbaai met uitzicht op een machtig stukje natuur. Waar er in Sal nog hotels en Westers toerisme is, is Sao Nicolau nog puur en ongerept.
Een bord met daarop een wandelroute verleidde ons om op zondagochtend te gaan wandelen, met een groep van 6 bevriende Belgische en Nederlandse boten. (12 personen dus)
Het was een ambitieus plan, en zowel Bart (die zijn teen had gestoten een paar dagen ervoor) als ik (die plots iets voelde knappen in mijn voet) moesten al vrij snel forfait geven.
Op onze terugweg kwamen we voorbij een plein met een boom waar we wat verkoeling zochten. We zagen een man druk in de weer met jerrycans : we bleken aan de waterput beland te zijn. Er kwamen enkele dorpsjongens aangelopen, waarvan er één blijkbaar al op het strand had gezien dat Dushi zo’n speelvogel is.
Ik had een balletje in mijn rugzak, en de mannen amuseerden zich rot. De jongens leren blijkbaar flink wat talen hier op school (schoolplicht tot 14 jaar hier) en spraken allemaal een woordje Frans. Ik had voor tijdens de wandeling een pak koeken in de rugzak gestopt en deelde die uit. Heerlijk om die dankbare en blije gezichtjes te zien. Ze stelden zich allemaal voor aan ons in het Frans en wilden ook onze namen weten.
De jongens waren niet alleen naar het plein gekomen om te voetballen en spelen. Ze namen ook allemaal een douche, waarbij ze elkaar allemaal hielpen. De ene haalde een emmer water op, en goot de inhoud ervan over het hoofd van zijn vriend. De slippers en voeten die vuil waren geworden werden onder handen genomen met een stuk zeep.
Gisteren huurden we samen met An en Thomas opnieuw een auto, een grote comfortabele Toyota pickup. Je ziet dit soort auto hier heel veel. Onderweg bleek ook waarom. Wij dachten dat we bij de ankerplek al hoge bergen hadden gezien maar aan beide uiteinden van het eiland blijken nóg veel hogere bergen te liggen. Sao Nicolau blijkt ook op veel plekken groen te zijn. (Ah ja, Cabo Verde)
Maar het mooiste van onze dagtocht was ook weer dat we net zoals de locale bevolking de overgebleven ruimte in de auto (de laadbak dus) ter beschikking stelden aan de mensen die erom vroegen. Het is hier een deeltje van het ‘openbaar vervoer’. Je staat aan de kant van de weg, wacht tot er een pick-up aan komt rijden, doet teken dat je mee wil, klautert in de bak tot je op je bestemming aankomt. Dan roep je even naar de chauffeur dat je eruit wil. Klaar…
Je wordt alvast met een heel grote glimlach beloond voor deze dienst !
Toevallig waren we op wandel in een dorpje toen we enkele mannen opmerkten die hun pick-up al duwend probeerden te starten. Bergop… Dat was zelfs met onze extra hulp onmogelijk. Met onze auto een sleepje geven bergop was daarentegen géén probleem.
We sloten onze dag af met een zwempartij en een intens geluksgevoel.
Morgen varen we verder naar Mindelo. Begin december vatten we van daaruit onze ‘grote oversteek’ aan.
Drie dagen geleden vaarden we van Sal naar Sao Nicolao. Een mooie tocht van een 60 mijl. We waren de avond ervoor al in een baai gaan liggen buiten Palmeira, zodat we zeker nog bij daglicht zouden aankomen.
We hadden al land in zicht toen Dushi zijn hoopje moest doen. Dat doet hij intussen zeer flink. Hij geeft aan wanneer hij moet en we rapen het hoopje dan op en het wordt gewoon overboord gegooid, terug de natuur in. We zetten de zoutwaterpomp aan en spuiten het dek schoon met een tuinslang. Het kan maar zo simpel zijn.
Tijdens één van deze momenten zag ik een pin liggen op het voordek.
En wat een geluk. Het ging namelijk om de lummel, een essentieel onderdeel waarmee de giek verbonden is aan de mast. De pin van 12 cm lang en 12mm dik uit Inox was doormidden gebroken en uit het scharnier gevallen.
We lieten zo snel mogelijk het zeil neer. Want als de giek zou loskomen zou het zeil mee kunnen scheuren en dat net voor een grote oversteek…
Het bleek niet zo makkelijk communiceren vanuit Carriça in Sao Nicolao. Het is een heerlijk plekje, ver weg van de bewoonde wereld, waar er geen internet verbinding mogelijk was.
Maar geluk bij een ongeluk : we hebben onze Iridium telefoon en begin december krijgen we niet alleen onze opstappers Hilde en Werner aan boord om mee over te steken. Ook Luc en Christel komen een weekje naar hier op vakantie en kunnen een nieuwe lummel vanuit België voor ons meebrengen. En voorlopig zijn we uit de nood geholpen door een Fransman die een lange bout had met de juiste afmetingen. We proberen wel te vermijden dat er teveel druk op het stuk komt te staan.
Vandaag is dan in 47 kts wind de windgenerator vastgelopen. Ik vrees dat herstelling geen optie zal zijn.
Eens dit allemaal geregeld was konden we genieten van de mooie plek waar we ons bevonden. De plaatselijke bevolking (een vijftigtal huizen?), vooral vissers, verzamelde in het plaatselijke winkeltje om er te kaarten en een biertje te drinken. Dushi stal alweer de show en is hier de enige actieve hond die wil spelen. Straathonden interesseren hem niet.
We gingen snorkelen, zagen heel veel verschillende soorten vissen en ik vertrok met goede moed mee met de anderen om een wandeling naar boven in de bergen te doen. Dat was echter wat te hoog gegrepen, ik kwam eerder terug, een mens moet zijn grenzen kennen 😉
Ons ontbijt bestaat dagelijks uit yoghurt met fruit en muesli. Yoghurt is niet evident om vinden hier. Vooral niet de natuur versie. Bovendien neemt het véél plaats in in de koelkast. Plaats die je eigenlijk liever voor andere dingen gebruikt.
Ik bestelde dus online een yoghurt maker. En het ding heeft de voorbije weken al zeker zijn nut bewezen.
Eigenlijk is het een grote thermos met een pot met draaideksel die er perfect in past.
De thermos heeft een valse bodem die je vult met warm water.
In de pot doe je een potje natuurlijke yoghurt (125 ml) als starter. Je vult verder aan met melk die verwarmd is tot je er nog net je vinger kan insteken.
De pot set je gedurende een dag in de thermos. ’s Avonds zet je de pot in de koelkast. ’s Ochtends giet je het vocht (de wij) eraf en heb je lekkere yoghurt. Eet niet heel de pot leeg : je kan je volgende portie maken met deze yoghurt als ‘starter
Ik probeerde ook de versie die onder zeilers ‘buiskapyoghurt’ wordt genoemd volgende hetzelfde principe maar dan zonder yoghurt maker, maar deze blijft lopender en valt bij ons minder in de smaak.