Het was al 9 december toen we konden beginnen aan het ’programma’ van dit vaarseizoen.

Vanuit Sint-Maarten is het ongeveer 18 uur varen om in de BVI (British Virgin Islands) te komen. We wilden er niet in het donker aankomen, en we waren afhankelijk van de openingsuren van de brug die aan de Franse kant van Sint Maarten maar twee keer per dag open en dicht gaat. Dus vertrokken we rond 16:30 uur.

We hadden een vlotte oversteek, en kwamen rond 8 uur ’s ochtends aan. Ik meldde dat zoals gevraagd aan de dierenarts van de autoriteiten, en we spraken af tegen 9 uur om Dushi’s verblijf op de Virgins legaal te maken.

Helaas hadden we ons van eiland vergist, en zo moesten we snel terug naar de boot om het anker op te halen en zo snel mogelijk naar Road Harbour te varen, waar we rond 12.00 uur aankwamen. Ik verwachtte me aan een fikse uitbrander en een hele hoop moeilijkheden maar gelukkig bleek dokter Deveaux een schat van een man die ons met uitgestoken hand tegemoet kwam om ons hartelijk welkom te heten. Hij ging met Bart mee van het ene bureau naar het andere om in te klaren, en ook het onderzoeken van Dushi deed hij heel terloops. Hij stelde ook voor om ons per mail een gezondheidsattest te bezorgen bij vertrek, zodat we in de USVI zeker geen problemen zouden hebben.

De BVI zijn een prachtig zeilgebied. De eilanden werden door Columbus himself ontdekt in 1493. Na hem werd het ontdekt door alle zeilende Amerikanen. Onvoorstelbaar hoeveel catamarans (en dan vooral charter catamarans) er hier rondvaren!

Dit is geen goedkope bestemming. Een mooring gebruiken kost 35$ per nacht. En gezien de mooringballen vrijwel alle plaats innemen in de ankerbaaien kan je bijna niet anders dan deze te gebruiken.

In de USVI is het iets redelijker qua prijs om te overnachten. Daar betaal je 26$ per nacht. Doe er echter géén boodschappen want alle voedingswaren zijn er belachelijk duur.

Gelukkig konden we de dag voor kerst een grote koningsmakreel vangen.  En besloten we om voor oudejaarsavond verder te varen naar Puerto Rico.

Puerto Rico gaf ons meteen een Zuid-Amerikaanse vibe. Luide muziek, vrolijke en erg vriendelijke mensen.

We brachten de dagen voor oudejaar door op Culebra, een eilandje voor het ’vasteland’ van Puerto Rico. We zagen dat ze een groot podium aan het opzetten waren voor een concert op oudejaar, maar op het moment dat we stilaan klaar waren om te vertrekken naar het centrum begon het zo hard te regenen dat onze goesting alweer over was. Natgeregend tussen een massa volk gaan staan, dat was net een brug te ver, en zo brachten we de overgang naar het nieuwe jaar gezellig aan boor met Dushi, al Netflixend door. Tot vroeg in de ochtend hoorden we vuurwerk. Ze weten alleszins wat feesten is op Culebra!

We zetten onze tocht verder naar het hoofdeiland van Puerto Rico. Een eerste nacht brachten we door in Puerto Patillas.

Daags erna vaarden we dan door naar Salinas. De baai van Salinas is een door mangrovebossen beschutte baai. Zoals verder in Puerto Rico leven hier zeekoeien, beschermde zeedieren. We hadden helaas geen geluk en zagen er enkel eentje van ver, monster van Loch Ness-gewijs zagen we enkele zijn staart enkele keren boven water komen.

We werden hartelijk ontvangen in Salinas. Niet alleen door Fred en Caroline van Mustang Sally die we vorig jaar op Curaçao hadden ontmoet en die inmiddels ook een Beneteau 473 hebben zoals de onze. We werden er ook snel voorgesteld aan een aantal Amerikaanse boot eigenaren (Rita en Lonny van Watoosh en Sue en Mike van Mira) en natuurlijk zagen we er ook onze vriend Ronnie Ramos, wiens dok we mochten gebruiken om onze dinghy te leggen, en die ons allerlei tips en weetjes vertelde over zijn thuisland. Hij is net als de meeste Puerto Ricanen trots op zijn eiland, en toonde zich een perfecte ambassadeur van de Puerto Ricaanse cultuur en vriendelijkheid.

We werden ingewijd in de nationale sport en speelden mee Mexican Train Domino, tijdens een van de middagen die werden afgeloten met een potluck bbq.  Inmiddels hebben we zelf ook een set gekocht en wordt het spel ook aan boord gespeeld.

We huurden een auto en ontdekten de oude wijken van de hoofdstad van Puerto Rico, San Juan. We waren hier niet alleen. Terwijl wij er waren telden we minstens 6 cruise schepen die er aangemeerd lagen. Het oude San Juan is dan ook een aangename plek oom te vertoeven, met zijn kleurrijke gebouwen en ruime straten.

Een andere dag reden we naar de oostkant van het eiland en reden we eerst een stuk langs de kust en daarna de bergen in.

We reden ook naar het nationale park, de enige plek op Amerikaanse grondgebied met tropisch regenwoud en deden er een stuk van één van de uitgestippelde wandelingen.

We hadden het geluk om een oude hacienda te bezoeken, Hacienda Buena Vista, die enerzijds dienst deed als maismaalderij en anderzijds in beperkte mate als koffieplantage. De watermolen die gebruikt werd om mais te malen was nog intact. We bezochten ook het kasteel van de eigenaars van het rum-merk Don Q in Ponce.

We verbleven enkele nachten bij Coffin Island, Isla Caja de Muertos of ook wel, letterlijk vertaald, Doodskist eiland. De lugubere benaming  verwijst naar de vorm van het eiland, dat er inderdaad qua vorm een beetje uitziet als een doodskist. 

We lagen hier samen met een Franse boot, met de typische bretoense naam Avel Mor, waarmee we met de eigenaars ervan bij een biertje al snel kennis maakten.

We vaarden allebei naar Boqueron, aan het uiterste westen van Puerto Rico en wachtten in dit typische vakantieplaatsje op een geschikt moment om over te steken naar de Dominicaanse republiek. Dit weervenster bood zich al snel aan en zo kwamen we op 3 februari aan in Marina Puerto Bahia.

Het is al eventjes stil op de blog. Een blog-block als het ware. Dat komt voor een groot stuk door het orkaanseizoen.

Om de orkanen te vermijden zijn we eind juni vanuit Santa Marta naar Curaçao gevaren. We liggen hier, net zoals 60-70 andere boten op het Spaans Water, een lagune omringd en dus beschermd door bergen en heuvels.

Bovendien komen in dit gebied géén orkanen voor. Dat is elders in de Carieb wel anders. Veel vroeger dan gebruikelijk is er dit jaar de hevige storm Beryl gepasseerd. Zij maakte heel veel schade op de eilanden Union, Mayreau (St Vincent en de Grenadines) en Jamaica.  We zagen met grote ogen hoe een heel aantal jachten last minute op de vlucht gingen naar Trinidad. We hoorden ook van kennissen die we vorig jaar hadden leren kennen en wiens boot voor onderhoud nog op de kant stond in Cariacou. Het was niet de bedoeling om dan nog daar te zijn, maar door achterstand in de werken was het helaas wel zo. Hun boot is total loss.

Heel mooi was dat er meteen door een aantal schippers met vereende krachten hulpacties werden opgezet. Een jong koppeltje dat we ook vorig jaar hadden leren kennen vaarde dezelfde week nog terug naar het rampgebied met hun boot volgestouwd met materialen en etenswaren betaald met geld wat ze bij collega cruisers ingezameld hadden. Hartverwarmend.

Het orkaanseizoen duurt nog tot oktober en zolang blijven we dus beschermd in deze regio. Maeva is een week uit het water geweest om het jaarlijkse onderhoud aan het onderwaterschip te doen.  En later werd de distributie riem vervangen. Die had ook al zijn aantal uren dienst gedaan. Bovendien kreeg Maeva nieuwe zeilen en is ze dus alvast  klaar voor nieuwe avonturen.

We kijken trouwens met erg veel plezier terug op het voorbije seizoen, naar ons verblijf in de San Blas en Bocas del Toro (Panama) en Cartagena en Santa Marta (Colombia).

Bienvenido. Adelante. Permiso? Con mucho gusto! A la orden! Hasta luego!

Welkom. Kom verder. Mag ik? Met veel plezier! (goesting?) Tot je dienst! Tot later!

Hoe vaak hebben we deze korte zinnetjes niet gehoord de voorbije maanden? Het maakte dat we ons écht welkom voelden zowel in Panama als Colombia.

We voelden ons ontzettend welkom bij Casa Alibri in de regio rond Santa Marta. Via Dimitri, de Belg uit Meise die we ergens in oktober hadden ontmoet in Bucaramanga, kregen we de gouden tip om hier te gaan logeren. We wilden immers de kans om toch ook een stukje van het Tayrona park te zien niet laten voorbijgaan.

Casa Alibri ligt in de heuvels bij Palomino, en wordt uitgebaat door een uit Antwerpen afkomstige zus en broer. Alix is een internationaal fotomodel geweest, Brice is chefkok. We waren op dat moment de enige klanten in hun pensionnetje en werden uitgebreid in de watten gelegd.

De eerste dag gingen we al wandelend naar de Poza Encantada (het betoverde zwembad). Wat een prachtige omgeving! Het water van de rivier was glashelder en lekker fris (het water kwam rechtstreeks uit de Sierra Nevada). Er zat heel veel vis (iets forel-achtigs) ook. Het duurde dan ook niet lang eer zowel Dushi als wij in de rivier zaten.  We hadden geluk, want hadden heel de Poza voor ons alleen. Onder de waterval gaan staan lukte echter niet omwille van de stroming!

De dag nadien reden Brice en Alix ons in hun Jeep naar de rivier Don Diego. Met een bootje gingen eerst we de rivier stroomopwaarts en daarna stroomafwaarts. Aan het strand aten we de lekkerste verse ceviche!

Terug in Santa Marta werden we op sleeptouw genomen door Viviana en Emmanuel om de beste locale culinaire plekken te ontdekken. Zij wonen immers al enkele jaren in Santa Marta.

Tussendoor begonnen we de boot voor te bereiden op ons vertrek naar Curaçao. Omdat die intussen al enkele weken stil lag besloten we om een dagje uit te varen om de romp op aangroei te checken. Gelukkig viel dat goed mee. We maakten er een fijn  dagje van samen met Brice en Alix die deze keer bij ons op bezoek kwamen.

De tocht terug beloofde van het heftige type te worden. Tegen de stroming en de golven in. De eerste nacht was er dan nog fel onweer in de buurt. We probeerden het heftigste te vermijden dankzij de radar maar op een bepaald moment was er een blikseminslag vlakbij. Zo één waarbij de lucht naar zwavel ruikt. En met een luide knal er vlak achter. Brrr. Niet leuk. Wetend dat de mast van Maeva twintig meter hoog boven water steekt en lijkt te zeggen “pak me dan als je kan…”

Gelukkig bleef het daarna bij gerommel verder weg en konden we zonder schade verder varen. De tocht duurde 80 uur, waarvan we er 40 op motor aflegden, om te geraken waar we moesten zijn.

Omdat we het niet wilden riskeren om bij valavond het Spaanse Water op te varen (aan de ingang ligt langs weerszijden een rif) vaarden we naar Fuikbaai een mijl verderop. Al moeten we ook toegeven dat we ook wisten dat onze vrienden van Blowing bubbles en Soundwaves er ook zouden zijn.

En zo bleven we de avond nadien mee genieten van een BBQ op het strand met live gitaarmuziek erbij.

Dit hebben we de voorbije weken regelmatig gedaan om wat afwisseling te brengen in het toch wel lange orkaanseizoen. Op Fuikbaai liggen is dan een welkome afwisseling.

We kregen ook bezoekers de voorbije weken : Dave en Rhonda vlogen vanuit Bocas del Toro over. We hadden hen verteld over de schoonheid van de onderwater wereld hier. En aangeboden om het vanop de Maeva zelf te ontdekken.

Vrijwel elke dag gingen we samen duiken en de tien dagen vlogen voorbij.

En ook onze opstappers die twee jaar geleden mee de oceaan overstaken, Hilde en Werner,  kwamen ons bezoeken. Met hen vaarden we van Curaçao via Fuikbaai en Klein Curaçao naar Bonaire, waar Maeva blijft liggen tot eind oktober.

Bonaire is veel kleiner dan Curaçao en veel minder bebouwd. Het eiland is voor een heel groot deel beschermd natuurgebied en dat is zeer aangenaam. Ook de kust rondom het hele eiland is natuurgebied. Dat maakt het moeilijk om een zwemplek te vinden voor Dushi,  maar zolang we tweemaal daags een wandeling gaan maken met hem is dat meer dan ok voor hem.

Op de verschillende zoutwater meren zie je verschillende flamingo’s, caracara’s, visarenden en andere kleurrijke vogels. En regelmatig kom je onderweg ook wilde ezeltjes tegen. Zij zijn eeuwen geleden geïmporteerd als lastdieren, maar sinds ze daarvoor niet meer gebruikt worden lopen ze los over het eiland. Sommigen komen brutaal kijken of we iets van eten mee hebben als we met de huurauto vertragen en de ruit open doen om een foto te maken. Er zouden er een kleine 2000 rond lopen.

Maeva hier ligt in de Marina, want dat kost ongeveer hetzelfde als op een mooringbal liggen en gebruik maken van een dinghy dock. Met Dushi is het echter veel comfortabeler om enkel even van boord te moeten stappen om te gaan wandelen.

We maken met Hilde en Werner enkele uitstappen. We bezoeken samen het prachtige Washington slagbaai natuurreservaat en gaan samen kajakken tussen de mangrove van Lac. Wel even schrikken als we de weken erna horen dat er een krokodil is opgemerkt in dat gebied. De natuurbescherming heeft ze na drie weken hard zoeken eindelijk gevangen. Helaas is het dier vlak erna gestorven van de stress. 

tijdens de windstille dagen ervoor is overgezwommen van in Venezuela, wat uiteindelijk vlakbij ligt.

Ook met Hilde en Werner vliegen de dagen voorbij. We genieten van het snorkelen en vieren samen de verjaardag van Bart.

De week daarna is het de jaarlijkse Regatta van Bonaire. Er is een speciale klasse voor boten als de onze, en dus beslist Bart om mee te doen. We worden eervol derde in onze reeks. (Het helpt dat er niet zoveel deelnemers zijn in onze klasse)

Van zodra we terug met ons tweeën zijn, gaan we dagelijks duiken. Er zijn verschillende duik spots makkelijk bereikbaar met de dinghy, we doen zelfs onze eerste nachtduik onder ons tweetjes. Het water is hier op één of andere manier nóg helderder dan op Curaçao en de variatie in vissen en andere onderwater dieren nóg groter !

Onze Canadese buurvrouw van in de Marina, Sophie, neemt ons niet alleen mee in de auto om boodschappen te doen, maar neemt ons ook mee naar haar lievelings duik spot : de Zoutpier.

Vanaf deze pier wordt het zout dat in de zoutmeren wordt gewonnen door Cargill verscheept. Het is echter ook de meest populaire plek om te gaan duiken. Ondanks de menselijke interactie is er een gigantisch aantal soorten vissen. En grote scholen verschuilen zich tussen de staketsels die intussen ook rijkelijk begroeid zijn met sponzen en koralen. Prachtig gewoon. Als we dan ook nog een schildpad zien die uitgebreid wil poseren voor de camera van Sophie zijn we helemaal de wereld te rijk!

Daags nadien nemen we deel aan de onderwater clean up aan de South Pier, de plek waar oa de grote cruise schepen aanleggen. En hoewel op voorhand werd gezegd dat dit een vrij proper gebied is, slagen we erin om met zo’n 74 vrijwilligers, op een uurtje tijd (de tijd tot één duiktank leeg geademd is) een container van ongeveer 150 kg afval te vullen. Helaas kunnen we de grote stukken afval en de grote aantallen wielen en banden niet ruimen anders was het een veelvoud van dit getal geweest. Het doet plezier om iets terug te kunnen doen voor de oceaan, die tenslotte onze favoriete speeltuin is. De duik club die deze clean up organiseerde bedankt ons door ’s avonds een BBQ op te zetten. Fijn!

Tijdens onze tijd op het eiland hadden we her en der al een aantal gemarkeerde nesten van zeeschildpadden gezien. Ik had ergens gelezen dat we met de organisatie die zich hiermee bezig houdt, mee konden.

En zo gingen we dus ’s ochtends vroeg met een tiental personen mee met drie vrijwilligers die drie keer per week de nesten registreert op Klein Bonaire, een onbewoond eilandje vlakbij. De nieuwe nesten worden gemarkeerd en nagekeken. Wij hadden geluk : er waren de voorbije dagen twee nieuwe nesten bijgekomen. En één van de nesten die er al zo’n zestigtal dagen lag bleek uitgekomen. Bij het checken hoeveel uitgekomen eieren er waren bleken er nog vier jonkies onder het zand te zitten. Deze diertjes lieten we te water.

Dit was echt buitengewoon mooi om mee te maken! De kleintjes werden op het zand gezet en zetten het meteen op een lopen richting zee. Eenmaal dit gelukt was werden ze door een golfje opgepikt en zwommen de diertjes weg, de grote oceaan in. Binnen een dertigtal jaar zijn deze dieren volwassen en kunnen de vrouwtjes op hun beurt opnieuw eieren leggen. Ze leggen een 150-tal eieren per keer, en dit een zestal keer per jaar, met tussen elke leg een periode van een tweetal weken. Dit blijven ze doen tot ze ongeveer 100 zijn. Enkel de vrouwtjes komen terug aan land. De mannetjes blijven tot het eind van hun leven in zee. Helaas overleeft maar één op de 1000 kleintjes het. De anderen komen wel eens gewild of ongewild terecht in de netten van een visser, worden opgegeten door grote vissen, raken gekwetst of worden ziek en sterven zo.

Dit jaar alleen al had de organisatie op Klein Bonaire al 68 gelegde nesten geteld waarvan er inmiddels 47 nesten zijn uitgekomen. Er moeten dus al een kleine 5900 van die kleintjes rondzwemmen die geboren werden in dit broedgebied, wat meteen ook het grootste broedgebied is van Bonaire, de twee andere gebieden zijn minder groot.

Mijnheer leguaan kwam ook even kijken