Colombia: Cartagena en via Islas Rosario naar Panama en San Blas

Gerco en Annemiek van de Spirit of a Geisha wilden best wel eens twee dagen en een nachtje op Dushi letten. En zo konden we met de bus Cartagena gaan bezoeken. Ook al duurt die busreis makkelijk 4 uur.

Cartagena staat niet zomaar op de werelderfgoed lijst. Het is een heel mooie koloniale stad, die je moet hebben gezien als je in Colombia bent.

De stad leeft grotendeels van het toerisme en dat weten de straatverkopers ook. Ze zijn dan helaas ook in grote getale aanwezig, tot vervelens toe!

Er werd ons door de receptioniste op het hart gedrukt van ’s avonds enkel in de twee oudere delen van de stad te blijven. De wijken met de kantoorgebouwen lopen, net zoals bij ons, ’s avonds leeg, en dat vermijd je beter.

We werden op sleeptouw genomen door Anneke en Thomas van de Aspro. Hun boot lag al drie maanden op het droge in Cartagena terwijl ze Colombia verkenden en even naar België gingen. Ze namen ons mee naar enkele goede adresjes die ze intussen hadden leren kennen.

In het park kon je aapjes zien in de bomen. Enkele grote Iguana’s lieten zich gewillig fotograferen. De luiaards waren moeilijker te spotten tussen de groene gebladerte.

Op terugweg naar ons hotelletje kwamen we terecht in een culturele optocht met allerlei dansers. Het leverde mooie foto’s op. Leuk materiaal om achteraf te tekenen!

Terug in Santa Marta begonnen we aan het papierwerk om uit te klaren. Omdat we naar Panama gaan heeft dat vooral voor Dushi’s papieren veel voeten in de aarde. Gelukkig kunnen we ook nu weer rekenen op de professionele hulp van het havenpersoneel. Alessandra regelt dat er een dierenarts naar de Marina komt. Hij moet Dushi zien, en dan een attest maken dat hij in goede gezondheid verkeert. Dat ‘zien’ neemt hij letterlijk: hij raakt Dushi met geen vinger aan maar vult wel het formulier in. Dit papier moet naar het ministerie worden gestuurd, waar na betaling ook een dierenarts naar de haven wordt gestuurd. Hij controleert Dushi op interne en externe parasieten. (Welke hij natuurlijk niet heeft, want hij wordt maandelijks behandeld sinds we vorig jaar uit België zijn vertrokken)

Zijn attest wordt opgeladen via de website van het ministerie van landbouw en dan is het wachten tot er iemand op de juiste knop drukt voor goedkeuring.

Gelukkig moeten we hierop niet wachten en kunnen we alvast vertrekken naar de Islas Rosario, een groepje eilanden die ter hoogte van Cartagena liggen.

Tijdens het weekend en in het hoogseizoen worden ze drukbezocht door feestende jongeren, maar gezien het nu echt heel erg laagseizoen is blijft het betrekkelijk rustig.

Dat het nog steeds regenseizoen is ondervinden we aan den lijve : we komen voor het eerst sinds we vertrokken zijn in een gigantisch onweer terecht met tot meer dan 40 knopen wind. De regen valt met bakken naar beneden. Gelukkig hadden we het goed zien aankomen en op tijd de zeilen ingerold, maar na het onweer blijkt dat er iets mis is met de giek : de lummelpen blijkt te zijn losgekomen. Om verdere schade te voorkomen maken we voorlopig geen gebruik meer van het grootzeil.

Als bij het binnenvaren van de baai blijkt dat de kaarten niet accuraat zijn, lopen we vast. Een man in een bootje die ons opmerkt biedt ons aan om te helpen. Een andere man gaat met de snorkel het water in om te zien waar we kunnen passeren en zo geraken we gelukkig snel weer vlot. De helper drinkt zijn welverdiende biertje leeg, maar vraagt ook naar zijn ’tip’. Dit is echt toeristisch gebied… De man kent zijn tarieven.

We krijgen het gezelschap van Aspro en Morpheus en we genieten ervan om in een rustige baai met schoon water te liggen en te kunnen snorkelen. ’s avonds drinken we samen met onze vrienden een aperitiefje op de steiger van één van de leegstaande hotels hier. Met een muziekje, wat feestlichtjes en de muziekinstrumentjes erbij wordt het snel een gezellig feestje.

En dan begint het ’s nachts te regenen. Ook overdag blijft het door regenen en bij momenten zelfs gieten. Dit bedoelen ze dus met regenseizoen! Het is van meer dan een jaar van op de Canarische Eilanden geleden dat we nog eens zo’n volledige dag regen hebben gehad, en we moeten toegeven dat we dàt niet gemist hebben. We houden ons in stilte bezig met lezen en ik haal mijn tekengerief nog eens boven. Ook dàt is lang geleden!

We spreken met An en Thomas af om maandag ochtend verder te varen naar Panama. Om zes uur gaat het anker op voor een tocht die naar alle waarschijnlijkheid voor het grootste deel op motor gaat moeten gedaan worden. We nemen voorlopig afscheid van de bemanning van ons zusterschip Morpheus. We hopen hen snel terug te zien op de San Blas.