Grenada

Na een prachtige zeiltocht langs groene eilanden bereikten we Grenada. We gooiden ons anker in  Prickly Bay vlakbij een klein marina’tje met resort.

Bart wist nog dat hier elke avond iets te doen was. En zo trokken we op donderdagavond naar de lokale Bingo.

Ik heb ooit, toen ik met mijn zussen op bezoek was bij mijn broer in Villandraut (FR) op de plaatselijke Bingo avond een parelhoen gewonnen. Een levende. Mijn schoonzus zag het helemaal zitten en wist al hoe ze het beestje uiteindelijk wou klaarmaken. Helaas dacht de parelhoen er anders over en fladderde ze ’s anderdaags over de tuinmuur de vrijheid tegemoet.

Hier in Grenada was de hoofdprijs een geit. Als je won, moest je dezelfde avond je prijs meenemen En hoewel Dushi dat misschien wel fijn had gevonden, waren we opgelucht dat ik deze keer slechts 50 dollar won. Ik moest er nog wel een dansje voor doen op het podium. (En het bleken helaas geen US dollars, maar EC dollars). Gelukkig is hier géén beeldmateriaal van

Vrijdag, zaterdag en zondag hadden we samen met de Aspro’otjes een auto gehuurd. We maakten ervan gebruik om opnieuw flink wat basisvoorraad op te slaan. De komende weken en maanden gaan we terug een aantal keren meerdaagse oversteken doen en het is altijd handig als je niet te voet ‘grote’ boodschappen moet doen en drank enz moet aandragen. Bovendien is er hier een grote supermarkt met een groot assortiment.

Voor zaterdag had An een tocht door de natuur uitgestippeld. We bezochten de Anandale falls, en Le grand étang. We besloten om de wandeling rond het meer te doen. Het pad bleek door het regenwoud te lopen en was overweldigend mooi ! Mijn spieren en gewrichten voelden ’s anderendaags aan als een bussel tropisch hardhout, maar het was oh zo de moeite!

Op zaterdag stond er opnieuw een bezoek aan een waterval op het programma : de Mt Carmel fall. Deze keer konden ze ons niet tegenhouden en namen An en ik een uitgebreide douche onder het kletterende kristalheldere water.

Omdat het zaterdag was, was de chocolade fabriek helaas gesloten. Dan maar naar Turtle beach, een prachtig paradijselijk strand. Plots zagen we langs de kant een gigantische schildpad liggen spartelen in het zand. Eerst wisten we niet goed of ze aangespoeld was en niet weg kon, of dat ze er haar eieren aan het leggen was. Ze lag echter niet op haar rug en toen we haar even later ook terug het water in zagen gaan waren we gerustgesteld. We zagen dat ze niet al haar eitjes had ingegraven, maar wilden zeker niet het risico lopen om de rest van het nest te beschadigen.

Het is onbeschrijfelijk om dit te mogen meemaken. Net alsof we even in een National geographic documentaire zijn geslopen! Even opzoeken op het internet leerde ons dat mevrouw schildpad een Lederrugschildpad was, de grootste soort schildpad ter wereld. Ze worden gemakkelijk 2,2 m lang, leggen een tachtigtal eitjes per keer, en zijn eerder zeldzaam aan het worden. Een volwassen beestje kan tot 700 kg wegen. Zoals de naam het zegt heeft deze soort een lederachtig schild dat niet hard is, bestaande uit 7 banen. Deze soort eet vooral kwallen. Ieder diertje zijn pleziertje!

De grote eieren uit het nest zijn bevrucht en komen na een maand of twee uit, de kleintjes zijn helaas niet bevrucht.

Langs de kant van de weg zagen we een aantal schilderijen en beelden staan. Terwijl we een aantal foto’s maakten kwam de kunstenaar even een babbeltje met ons doen. Een super vriendelijke man !

Wat een voorrecht toch om deze reis te mogen maken!

Omdat het hier ook een feestdag was vorige maandag, moesten we wachten tot dinsdagochtend om te kunnen uitklaren en vertrekken naar Los Roques, een Venezolaanse eilandengroep.