St Lucia – St Vincent and the Grenadines

In het goede gezelschap van Christel en Luc, en Magali en Eric vaarden we de voorbije weken achtereenvolgens naar St Lucia en St Vincent and the Grenadines. Het was een aangenaam weerzien, zowel met onze vrienden als met de eilanden.  Het was in dit gebied dat Bart en ik elkaar beter leerden kennen 9 jaar geleden.

Gezien we op vrijdagavond in Rodney bay (St Lucia) waren gingen we naar de wekelijkse ‘jump-up’ in Gros-Ilets. Je kan het een beetje vergelijken met een avondmarkt, maar dan vooral met veel streetfood, drankenkraampjes en veel luide muziek waarop in de straten werd gedanst.

’s Anderendaags vaarden we na het inklaren naar Soufrière. Het uitzicht op de bergen en het weelderige regenwoud op deze eilanden blijft adembenemend.

In Cumberland kregen we bij het aanleggen hulp van een Fransman : Renaud. Om hem te bedanken voor zijn hulp nodigden we hem uit om mee te eten die avond. We hadden een tonijn gekocht waarvan we best met 7 konden eten ook. De man bleek een spraakwaterval en vertelde ons over hoe hij het huisje in de baai huurde, maar er geen huur voor betaalde. In ruil verbouwde hij het huisje en had hij een hele tuin aangelegd in terrassen tegen de berg. Helaas waren Bart en ik al vertrokken en misten wij ’s anderdaags de rondleiding op zijn erf. Toen Christel, Luc en Magali en Eric enthousiast de groenten en vruchten toonden die ze hadden meegekregen, deed dat een beetje denken aan een bezoekje aan de tuin van mijn broers, waar je in het goede seizoen ook nooit met lege handen vertrekt!

Wij waren al verder gevaren naar st Vincent. Hier moesten wij nog een tussenstop maken in Blue lagoon omdat enkel daar de dierenarts van het ministerie van landbouw Dushi kon komen onderzoeken. Omdat onze boot teveel diepgang heeft konden we niet binnenlopen in de haven, maar moesten we met de Dinghy ernaartoe. Even leek het fout te gaan, toen de wetsdienaar me zei dat Dushi eigenlijk niet van de boot mocht komen zolang hij niet was goedgekeurd. Gelukkig hadden ze er begrip voor, dat we niet met de boot de haven binnen konden. Toen Dr. Glasgow dan eindelijk haar definitieve handtekening op de Permit had gezet, konden we koers zetten naar Bequia.

Gelukkig hadden we na lang twijfelen die laatste stap  voor goedkeuring niet overgeslagen. We zijn er op de drie keer dat we er aan wal kwamen drie keer gecontroleerd door iemand van de douane en moesten het gehandtekende formulier tonen! Toen we vroegen wat er zou gebeurd zijn moesten we dat papier niet hebben gehad antwoordde de man : we had to put him down. Slik! Verder is Bequia een fijne plek waar een aantal mooie restaurants zijn en waar ook regelmatig de cruiseschepen aanmeren. Als gevolg daarvan zijn er ook verschillende artisanale kraampjes met souvenirs en t-shirts. Christel en Magali haalden er hun hart op. De mensen zijn er hartelijk en vriendelijk. We werden er op de straat aangesproken door Raphaël, die ons vertelde dat hij die dag het doopsel van zijn kleinkind én de begrafenis van een vriend had meegemaakt. En ons al het beste toewenste, en blessings… Dat zijn we in Europa niet meer gewoon.

We lieten onze vrienden kennismaken met het allermooiste blauwe en heldere water van de Caraïben: Tobago Cays. Het turquoise blauw is er adembenemend mooi. De BBQ op het strand is er een must. Het zoete vlees van de verse gegrilde lobsters… Mmmm.

Van Tobago Cays vaarden we verder naar Union island. Daar zouden we op 10/2 de verjaardag van Sam van de Blue Note vieren. En natuurlijk wilden we dat niet missen als het effe kon! Het werd tegelijkertijd een blij weerzien met de bemanning van nog enkele andere boten. En kennismaken met nieuwe boten en hun bemanning. En met de vrienden van de vrienden die zoals steeds meteen mee werden opgenomen in de groep. Het werd een memorabel feestje in het strand barretje van Vanessa. Sam werd er zelfs een beetje emotioneel van, de schat!

Salt Whistle bay op Mayreau wilden we ook zeker laten zien aan onze vrienden. De mooie palmbomen op het strand zijn er beeldig en vragen om gefotografeerd te worden. Materiaal voor een reiscatalogus.

We kwamen er op zondag iets na de middag aan. In de plaatselijke barretjes waren hele families samen. De kinderen kwamen er onze bestelling opnemen en zoals overal hier was Dushi de ideale ijsbreker. Hoewel er hier overal straathonden zijn, valt hij hier extra op door zijn grootte en zijn pluizige vacht. Als hij dan ook nog laat zien hoe hij kan apporteren staat iedereen er al snel op te kijken. De kinderen mochten ook eens gooien, hun eigen hondje Fluffy werd erbij gehaald…

En dan moesten we weer stilaan beginnen denken aan terug richting Martinique varen.

We vaarden opnieuw naar Bequia, en de dag erna naar Wallilabou, de baai waar Pirates of the Carribean werden gefilmd. We werden er verwelkomd door allerlei boat boys die ons vanalles wilden verkopen. Kralen kettingetjes, fruit, vis, ze wilden ons begeleiden naar ’the cascade’. Ze waren gelukkig niet opdringerig, we hadden immers nog boodschappen gedaan in Bequia die ochtend en we hadden al eten voorzien voor die avond. En begeleiding hadden we niet nodig als we even wat wilden wandelen aan land.

De jonge kerel die ons vers brood voor ’s anderendaags aanbood, bleek één van de jongens te zijn die we negen jaar geleden ook hadden getroffen. Hij was toen nog een schooljongen, die enkel in het weekend kon brood verkopen : de andere dagen moest hij naar school. Het deed hem zichtbaar plezier dat ik me dit herinnerde. Voor hij wegging bood hij aan om samen op de foto met me te gaan 😉

We hadden de tijd om even aan land te gaan wandelen. We werden onderweg aangesproken door een man op weg naar zijn werk die ons vanalles vertelde over de planten die we onderweg tegenkwamen. Toen we bij de ‘cascade’ aankwamen bleek hij de security guard van het terrein te zijn. Gelukkig, want hij wilde ons ondanks dat het al na sluitingstijd was nog binnen laten. Na een plons in het heldere bergwater en een douche onder de waterval stond de man bovendien klaar met een aantal muskaatnoten, en guava’s. Muskaatnoten groeien zoals onze okkernoten aan grote bomen, en hebben ook een bolster. De guava’s worden gebruikt in confituur en sap, en verspreiden als je ze in huis hebt een zalig zacht parfum. Je kan ze ook rauw eten, met pitjes en al, al is dat even wennen.

We waren net op tijd terug om een aperitiefje te drinken in Pirates Retreat, een barretje op het strand. De uiterst aimabele Tony Edwards is er eigenaar. Hier niet alleen vlaggen als decoratie. Heel het plafond hangt er vol met ondergoed. Vooral dames ondergoed, maar ook enkele mannenslips. De man specifieerde dat het ‘memories’ waren en geen ’trophies’. En vertelde fijntjes dat ze er gekomen waren omdat, ondanks dat er rond de bar genoeg plaats was om te dansen, er toch steeds mensen OP de bar wilden dansen. Dat mocht, maar dan werd er ook wel verzocht om een herinnering achter te laten. Zijn uiterst lekkere en ook wel befaamde rum punch zal er zeker voor iets tussen zitten.

Veertien dagen vliegen op deze manier echt voorbij. Donderdagochtend moesten onze vrienden alweer in Le Marin in Martinique zijn. Een laatste tussenstop in Ste Anne kon nog nét. We wisten dat Puff hier lag, een Belgische boot die we enkele jaren geleden leerden kennen in Nieuwpoort net voor zij aan hun grote reis zouden beginnen. Bart heeft trouwens hun weerbegeleiding gedaan voor hun oversteek. We hadden contact gehouden en Chris en Ingrid nog eens gezien in België, toen het opnieuw kon. Ze hebben nl. hun reis moeten onderbreken toen COVID uitbrak. We hadden toen afgesproken dat we elkaar terug zouden zien aan de ‘overkant’, en dat is nu dus eindelijk gelukt 😉

Donderdagavond vlogen onze goede vrienden terug naar België. Omwille van de weersvoorspellingen zijn wij enkele dagen in Le Marin blijven liggen, maar nu zijn we vertrokken richting Dominica. Vanavond brengen we nog een nachtje door in St Pierre, de vroegere hoofdstad van Martinique, om dan morgenvroeg verder te varen naar Dominica, Barts lievelingseiland.