Cabo Verde – Sao Vicente (Mindelo)

Even terug naar eind november.

Na de eenvoud en schoonheid van Sao Nicolau was ik wat teleurgesteld bij de eerste aanblik op Sao Vicente en zijn hoofdstad. Moesten we nu écht naar deze stad?

We waren nog maar goed en wel aan land toen we kennis maakten met een aantal mannen die meteen hun diensten als chauffeur of als gids aanboden .Of misschien konden ze een hele uitstap voor ons regelen? Of hadden we niet wat kleren die we kwijt wilden? Er is flink wat armoede in Sao Vicente, en er wordt veel gebedeld. Vooral door mannen, of jongens. Tijdens een gesprek met een Belg die hier een groot deel van het jaar woont kwam dit ter sprake: hij vertelde dat als jonge kinderen je zeggen dat ze honger hebben, je ze naar school moet door verwijzen. Er is immers schoolplicht tot 14 jaar, en om de kinderen en hun ouders extra te motiveren om naar school te gaan krijgen ze er ook eten.

Je moet hier trouwens ook best wat uitkijken voor gauwdieven en ’s avonds kan je beter niet alleen op straat rondlopen.

De zeiljachten die naar Mindelo komen, zijn hier zowat allemaal om een laatste bevoorrading en de laatste herstellingen te doen voor ze de oversteek van de oceaan voorbereiden. Sommigen waren al vertrokken uit Gran Canaria, al dan niet met de ARC, en moesten de haven binnen lopen omdat ze schade hadden die in Mindelo moest hersteld worden. Geen sinecure als je weet dat zelfs een emmer kopen onmogelijk bleek.

We maakten in de haven kennis met Jelle Veyt, een straffe kerel uit Dendermonde die de seven summits wil beklimmen, de hoogste bergen van de zeven werelddelen. Hij gaat er geen uitdaging voor uit de weg. Hij wil namelijk geen gemotoriseerde voertuigen gebruiken om aan die bergen te komen. Zo fietste hij naar Nepal om de Everest te beklimmen. Enkele jaren terug had hij zelfs het idee opgevat om de oceaan over te roeien. Dat plan heeft hij moeten laten varen (!) omdat ze zo zeeziek waren. Nu wou hij per zeilboot tot Panama, van waar hij verder zou fietsen naar Alaska.

Al snel verzoende ik me met Mindelo, want het sfeertje dat hier hangt is heel bijzonder. Al die zeilschepen zijn hier omdat hun eigenaren de oceaan willen overvaren.

Dagelijks vertrekken er verschillende boten, wat dikwijls gepaard gaat met mensen die uitwuiven en ook wel met getoeter op de misthoorn.

Sam en Hanneke van de Blue Note gooiden als eersten van onze groep de lijnen los. Daarna waren Tomas en Lindy van Extress aan de beurt. Hoewel we hen allemaal gaan terugzien in Suriname was het toch een emotioneel moment.

Omdat het nu nog in de planning paste, schreef ik me in om te leren diepzeeduiken. Na een halve dag zelfstudie,en een halve dag les in het zwembad mocht ik vrijdag mijn eerste twee duiken in de oceaan doen en zaterdag nog twee duiken. Wat me woensdag in het zwembad nog onmogelijk leek, lukte toch : ik haalde mijn diploma ! Cabo Verde blijkt een ideale plek om te duiken. Indrukwekkend hoeveel vissen hier in de oceaan zwemmen! Vanaf nu mag ik overal ter wereld materiaal huren en duiken tot 18 m diepte.

Onze vrienden Christel en Luc kwamen op vrijdag 3 december aan. Hoe fijn was het om te zien hoe ze mee opgingen in de sfeer van de vertrekkers community en natuurlijk zijn we dankbaar voor de hulp die we van hen kregen bij onze laatste voorbereidingen.

Bovendien brachten ze niet één maar twee nieuwe Nemo’s mee voor Dushi! En blij dat hij ermee was!!! Dankjewel Lena en Ella ! We zijn er extra voorzichtig mee ! Beloofd!

Zaterdag kwamen ook onze ‘opstappers’ Hilde en Werner aan, zij varen mee naar Suriname. We maakten zondag nog allemaal samen in een busje een rondrit op het eiland naar de Monte Verde.

Sinds kort hebben we ook de stickertjes van Lia mee op reis. Lia is het kleindochtertje van oud-collega Gerda die overleed aan een hersentumor. Het was de wens van de familie om op de mooiste plekjes ter wereld een herinnering aan haar achter te laten. Dat doen we dus met veel plezier vanaf nu!

Maandag 5 december deden we nog de laatste aankopen van groenten, fruit , vlees en vis en rond 17:00 gooiden ook wij de trossen los. We hopen tussen de 14 dagen en drie weken te doen over deze grote oversteek.

Rond 17:00 was het zover, en konden wij de trossen losgooien! Klaar voor de oversteek van de Atlantische oceaan naar Suriname. Een slordige 2000 Nm…