Het laatste Europese eiland dat we aandoen is El Hierro.

El Hierro is het dunst bevolkte eiland van de Canarische Eilanden. Maar qua natuur staat het voor ons met stip op nummer één.

Er zijn weinig toeristen op het eiland. Er zijn immers weinig echte stranden. Het eiland is helemaal vulkanisch en op verschillende plaatsen zijn de lavastromen die in de loop der eeuwen in het water liepen zichtbaar. De enkele stranden die we zagen zijn bedekt met zwarte keien en een beetje pikzwart zand.

De uitzichten zijn wonderlijk mooi en stilte is hier geen schaars gegeven. De haven is gloednieuw en een ferry zorgt dagelijks voor de verbinding met de andere eilanden.

Boven in de bergen hectare grote dennenbossen. Geen laurier hier, maar wilde tijm. En voor een hond die het liefst met denappels speelt een waar paradijs!

Er zijn zo goed als geen hotels, geen grote resorts en heel weinig hoogbouw. De dorpjes met wit bepleisterde huisje liggen gezaaid tegen de groene bergen. Helemaal zoals wij het graag zien.

De haven van La Estaca, vlakbij Valverde, is modern en comfortabel en ligt er vreemd genoeg vrij verlaten bij. Nog niet de helft van de ligplaatsen zijn gevuld.

We werden hier opgewacht door An en Thomas van de Aspro, twee gezellige mensen uit Kortrijk. Ze maakten ons hier wegwijs, en hielpen ons om de huurauto te halen. En tijdens de vier dagen dat we hier waren zijn we er regelmatig samen op uit getrokken.

Onze eerste kennismaking met El Hierro
An en ik proberen een Instagram pose aan te nemen
Dushi had meteen vrienden

We beslissen al snel om samen de oversteek naar Kaapverdië te maken : onze boten zouden min of meer even snel moeten zijn.

Voor we oversteken hebben we gisteren nog gewassen, nog wat laatste boodschappen voor verse voedingswaren gedaan en een bezoek gebracht aan een gerenommeerd steakrestaurant helemaal boven in de bergen. Mochten jullie ooit naar hier komen, het is ten zeerste aan te bevelen : alleen al de weg ernaartoe is heel erg mooi met prachtige panorama’s.

Het interieur is gevuld met brocante. En je blijft je ogen uitkijken. De T-Bone werd eventjes in de keuken aangeschroeid en kwam in plakjes versneden op tafel, samen met een gasvuurtje waarop ieder volgens eigen wens zijn stukje kon bakken. Lekker! Een ‘laatste avondmaal’ waardig!

En dan is het rond 13:00 uur (plaatselijke tijd) tijd om te vertrekken. We gaan de komende zes dagen en nachten varen tot in Kaapverdië en zullen voor een bepaalde tijd niet bereikbaar zijn.