Oversteek naar Gijon

De golf van Biscaye, wie kent die naam niet meer uit de weerberichten van Armand Pien? De Fransen noemen het le Golfe de Gascogne.

Feit is, op zaterdag 2 juli, de dag waarop de meeste Van Roy ’s eindelijk zouden nieuwjaar vieren, begonnen wij aan onze eerste oversteek. Gezien de gunstige omstandigheden besloten we niet te wachten op het moment dat de wind zou ruimen naar het Noorden maar dat we gewoon alvast wat afstand zouden afleggen. We hadden tenslotte toch al onze ochtendrituelen achter de rug (Dushi uitlaten, koffie maken, de kuip wat schoonmaken met enkele emmers zeewater…)

Het werd een prachtige zeildag, en van zodra de wind zoals voorspeld ruimde naar het Noorden, konden we dankzij de genaker mooie snelheden halen.

We kregen verschillende keren bezoek vandaag. De dolfijnen wisten ons deze keer goed te vinden. Sommigen onder jullie kennen mijn enthousiasme als we dolfijnen zien. Dushi moet niet onder doen. Ik vermoed dat hij ze kan ruiken en/of horen.

Bart beslist om onze wachten tijdens de nacht op te delen in blokken van drie uur en dit vanaf 22:00 uur. Dat is ongeveer het moment waarop het donker wordt nu. Met tegenzin halen we onze genaker dan ook naar beneden, maar gezien we met dit zeil niet even wendbaar zijn, en het ook delicaat is bij plotse windstoten kiezen we voor veilig.

We krijgen een zeer mooie zonsondergang. Bart vertelt me dat op dit punt de zee tot 4 km diep kan zijn, dat ik me dus geen zorgen moet maken als er geen diepte valt af te lezen op de dieptemeter. Als even later toch dieptes van 26 tot 16 meter worden getoond ben ik niet echt op mijn gemak. Waarschijnlijk heeft de dieptemeter enkele grote vissen gespot onder water. Dat verklaart waarom Dushi ook ineens zo actief was.

De eerste wacht verloopt rustig. Op een vrachtschip na, dat achter ons door gaat zie ik niets. Op de sterren aan de hemel na.

Het koelt gevoelig af en je voelt de condens. Gelukkig heb ik mijn volledige winteruitrusting nog. Ik hoop dat het één van de laatste keren is dat die moet dienst doen.

De tweede dag is helemaal anders. Er is weinig wind en van zodra het kan (als het om 6 uur licht wordt) zetten we samen onze goeie vriend de genaker weer op. Die routine kennen we intussen. Ik heb geluk, Bart wil het laatste uurtje van mijn shift overnemen en stuurt mij naar bed.

Bart is niet helemaal tevreden over hoe de boot loopt. We hebben de voorbije dagen heel veel wier zien ronddrijven. Hangt er daarvan een deel aan de schroef of de kiel? Of is het iets anders. We kunnen er momenteel niet veel aan veranderen. Dat wordt iets om na te kijken als we land bereiken. We hebben trouwens intussen onze bestemming aangepast. We varen met deze wind makkelijker naar Gijon, dus doen we dat. We willen deze oversteek niet nodeloos rekken voor Dushi !

We testen deze dagen 2 zaken voor we aan het grote werk beginnen. En jawel, de batterijen hoeven nog niet vervangen te worden gezien we zonder problemen de nacht kunnen doorkomen op autopilot zonder de motor te moeten starten. Nog beter nieuws is dat Dushi ook zijn behoefte aan boord kan doen. Vanavond heeft hij alle verzet hiertegen opgegeven. We hebben hem uitvoerig beloond in de hoop dat hij het tegen volgende keer niet vergeet dat het gewoon mag!

Rond 20 uur komt er plots meer wind opzetten. We bergen dus opnieuw onze genaker op voor de nacht. De wind wordt zo fel dat we de eerste wacht om 22:00 uur ingaan met een gereefd voorzeil en twee reven in het grootzeil. Een uurtje later kalmeert het gelukkig weer. Het is een donkere bewolkte nacht. En er is weinig meer te zien dan een donker silhouet van een meeuw en in de verte de navigatie lichten van een ander zeilbootje

Na mijn laatste wacht van vannacht kruip ik rond zes uur in ons bed. Wat later word ik wakker van gestommel aan dek. Later vertelt Bart dat hij recht had op een dolfijnenshow met minstens 20 dolfijnen die minutenlang een feestje vierden rond de boot. Dat Dushi alweer bijna gek werd hoefde hij niet te vertellen, ook dat had ik gehoord.

Als ik later wakker word draait de motor. Dat is op zich goed nieuws want dan is er warm water voor een douche :-). Terwijl ik een douche neem ziet Bart een walvis traag voorbij zwemmen. Verdekke, ik mis precies alle spektakel vandaag!

Rond de middag zien we in de verte de contouren van land opduiken. Hé hé!

Helaas valt ongeveer tegelijkertijd de motor weer stil. Eerst denkt Bart dat het aan de ontluchting van de dieseltank ligt. Maar opnieuw valt het ding stil. Bart duikt ‘onder de motorkap’. Draait wat losse aansluitringen vast en blaast het slangetje van de diesel-toevoer door. Na ontluchten blijkt de motor er terug zin in te hebben. En gelukkig liggen we nu veilig in de haven.